Η ταρίφα η διπλή

τώρα έγινε τριπλή

και μας πάει

και μας φέρνει

και τριπλάσια μας παίρνει

Ζήσης Βαφειάδης,Στους εκάστοτε κυβερνώντες

Το μεν Κράτος Δικαίου δεν στηρίζεται μόνο στον αυτοπεριορισμό της εξουσίας αλλά και στο σεβασμό στη συνταγματική  προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου,  το δε Κοινωνικό Κράτος δεν ταυτίζεται μ’ευεργεσίες κι επιδόματα αλλά με τις πολιτικές κατοχύρωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων.Οι παραπάνω αρχές ισχύουν για οποιαδήποτε σύγχρονη Δημοκρατία[με ή δίχως κυβερνώσα Αριστερά].

Η παρεμβατική λειτουργία του Κράτους στην Οικονομία υπέρ του δημοσίου συμφέροντος δεν έχει μόνο δημοσιονομικό ή αναπτυξιακό στόχο αλλά συμβάλλει στη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης,την οποία υπονομεύει η κλεπτοκρατία  πολλών κυβερνητικών παραγόντων  με την καταδολίευση του δημοσίου συμφέροντος.

Στην πολιτική διαχείριση της κρίσης που ξέσπασε, το ‘’ελληνικό παράδοξο’’πήρε πολλές μορφές:από την αγανάκτηση στην απάθεια κι από τον εκβιασμό στην αυταπάτη.Η οικονομική κρίση δεν συνοδεύτηκε ούτε με την αναγκαία συνταγματική αναθεώρηση κι έτσι απλώς οδήγησε σε αναδιάταξη του πολιτικού προσωπικού χωρίς δικλείδες ασφαλείας για το Πολίτευμα και δίχως νέο παραγωγικό μοντέλο.

Στο κενό ή στο πλαίσιο αμήχανων διεργασιών διευρύνθηκε η διαπλοκή ‘νέου τύπου’, η οποία αντικαθιστά τις θεσμικές διαδικασίες και αποφάσεις όχι πλέον μέσω πελατειακών και υπόγειων οικονομικών εξαρτήσεων,όπως γινόταν στο παρελθόν,αλλά μέσω παρα-κυβερνητικών ιδεοληπτικών συμψηφισμών με αρεστούς[προσοχή:όχι αριστερούς] κομματικούς ‘διανοούμενους-εργολάβους’.

Ως γνωστόν το οικονομικό έγκλημα υπονομεύει τη δημοσιονομική πολιτική του Κράτους και λειτουργεί ως ‘’έγκλημα εντός του εγκλήματος’’,ως ‘’ύπουλη δραστηριότητα’’.Αυτά ισχύουν σε Ανατολή και Δύση.

Εγκληματικότητα του λευκού κολλάρου και του ‘’καθαρού μετώπου’’[;]συχνά αναπτύσσονται σε αποδιοργανωμένες κοινωνίες και συνοδεύονται ή από επαγγελματικά έγκλήματα, από εγκλήματα επιχειρήσεων ή από μικτές πλουτο- κομματικο-κυβερνητικές παράνομες business.

Σε κάθε περίπτωση οι ‘’πρίγκηπες εμπορίου και οι καπετάνιοι της χρηματοοικονομικής και της βιομηχανίας’’ έχουν περιορισμένη θέαση,διαχέουν την ευθύνη και τη θυματοποίηση,δύσκολα ανιχνεύονται λόγω πολυπλοκότητας των κινήσεων και’ γλυτώνουν’ λόγω ασάφειας νόμων και επιεικών ποινών.Το  κρίσιμο ερώτημα διεθνώς είναι αν η Πολιτική κυριαρχεί επί της Οικονομίας ή αν το Οργανωμένο έγκλημα κατισχύει της επίσημης Οικονομίας[βρώμικο χρήμα]. Η εγκληματικότητα κέρδους πάντοτε στηριζόταν στη διεφθαρμένη πολιτική συναλλαγή[corrupt exchange] αλλά και στην κρατική εύνοια και την εκμετάλλευση των εργαζομένων.Στη χώρα μας σήμερα η δημοσιονομική αταξία και η πολιτική του χάους έχει θυματοποιήσει όλα τα κοινωνικά στρώματα[όσο κι αν η Κυβερνώσα αρέσκεται ν’αναφέρεται σε’’ταξικό πόλεμο’’][sic],έχει αδρανοποιήσει τους θεσμούς,προσπαθεί να ‘καπελώσει’ τη Δικαιοσύνη με συνέπεια τα εθνικά και παγκόσμια τραστ, οι πολυεθνικές και τα funds ‘’να χορεύουν με όποιο σκοπό τα ίδια θέλουν’’[άλλοτε με τοπική μουσική υπόκρουση κι άλλοτε όχι].Εξ αντικειμένου και λόγω της παγκοσμιοποίησης το στοίχημα του εθνικού σχεδίου ανάπτυξης[αν τέτοιο ποτέ υπήρχε] έχει χαθεί.Και το νέο ελληνικό ‘παράδοξο’είναι ότι και πάλι δεν φταίει κανείς.

Άρα το πρόβλημα επανέρχεται.Στις Δημοκρατίες ποιός ελέγχει τους [μη]ελέγχοντες;[τόσο για τις παραλείψεις τους όσο και για τις δόλιες συμ-πράξεις τους;]